شعرپندیات

شعرپندیات

هر که پیشانی او زخم شده مومن نیست

پیرِ وادی شدن ای دوست.به سال وسن نیست

دینِ تسبح ومناجات ومحاسن دین نیست

به خدای توقسم پیرو دین خود بین نیست

دین کجاگفته که همسایه ی  خودرا وِل کن

دین کجاگفته که دل را ز خداغافل کن

دین کجاگفته که چون کبک،ببرسردربرف

دین کجاگفته فقط مغلطه باشد درحرف

دین کجاگفته جواب سخن حق،تیراست

دین کجا گفته که بیچاره شدن تقدیراست

دین نگفته است ببرآبروی مومن را

دین نوشته است بخر آبروی مومن را

بخدا سخت درانجام خطا غرق شدیم

ناخداجان همه درغیرِخداغرق شدیم

دل خوشیمان همه این است ،مسلمان هستیم

فخر داریم که ما پیرو قرآن هستیم

مامسلمان دروغیم،مسلمانِ فریب

همه ی دغدغه مان،این شده گندم یاسیب

هر که از راه رسید آبروی دین رابُرد

هرکه آمد فقط از گُرده ی این مذهب خورد

آب راکد بشود قطع ویقین می گندد

غرب یکدست به دینداری مان می خندد

درنمازت خَمِ ابروی نگار آوردی

باعبادات چنین شرم ببارآوردی

هرچه را گم بکنی وقت نمازت پیداست

اصلاً انگار نه انگار خدا آن بالاست

چه نمازیست که یک ذرّه خدایی نشده

این نمازیست زمینی وهوایی نشده

پاره کن رشته ی تسبیح و مرنجان دین را

این همه کِش نده،مَدِّ ولالضّالین را