شعربرای فراق جوان

 شعربرای فراق جوان

شاعر:مرحوم ایرج میرزا 

رسم است هر که داغ جوان دید، دوستان 

رأفت برند حالت آن داغدیده را

یک دوست زیر بازوی او گیرد از وفا 

وان یک ز چهره پاک کند اشک دیده را

آن دیگری برو بفشاند گلاب و شهد 

تا تقویت کند دل محنت رسیده را

جمع دگر برای تسلای او دهند 

شرح سیاهکاری چرخ خمیده را

القصه هر کسی به طریقی ز روی مهر 

تسکین دهد مصیبت بر او رسیده را

آیا که داد تسلیت خاطر حسین 

چون دید نعش اکبر در خون تپیده را؟

آیا که غمگساری و انده بری نمود 

لیلای داغدیده‏ی زحمت کشیده را؟

بعد از پسر، دل پدر آماج تیر شد 

آتش زدند لانه‏ی مرغ پریده را

سرگشته بانوان وسط آتش خیام 

چون در میان آب، نقوش ستاره‏ها

اطفال خردسال، ز اطراف خیمه‏ها 

هر سو دوان چو از دل آتش، شراره‏ها

غیر از جگر که دسترس اشقیا نبود 

چیزی نماند در بر ایشان ز پاره‏ها

انگشت رفت در سر انگشتری به باد 

شد گوشها دریده پی گوشواره‏ها

سبط شهی که نام همایون او برند 

هر صبح و ظهر و شام فراز مناره‏ها

در خاک و خون فتاده و تازند بر تنش 

با نعلها که ناله برآمد ز خاره‏ها