غزل در فقدان پدر

غزل در فقدان پدر

شرر افتاده بر جانم..که سوزد استخوانم را

تنم در لرزه افتاده..اثر کرده بیانم را

زداغت بلبل نطقم..دگر افتاده از گفتار

که نتوانم ز سوز غم..بچرخانم زبانم را

ببین بابا ز هجرانت..شب و روز در غم و افغان

که نتوانم نمود پنهان..دگر اشک عیانم را

الف بودم غم تو کرد..مرا همدم به اشک و آه

پدر برخیز از جایت..ببین قد کمانم را

چو یعقوب بیت الاحزانی..بسازم بر مزار تو

که تا از دیده گردم کور..نداند کس نشانم را

بهار عمر تو بابا..چه زود گشته خزان آخر

که تا بینم گل رویت..همی خواهم خزانم را

ز سرد و گرمی دنیا..نلرزیدم-نترسیدم

ولی داغ جگر سوزت..برید از من توتنم را

پدر هر کس در این دنیا..شود آرزده از چیزی

منم آرزده از هجرت..گواه گیرم بیانم را

الهی سایه بابا..نگردد از سر کس کم

(صفا)گوید اجل برده..تمام جسم وجانم را

شاعر:قاسم جناتیان قادیکلای