شعرپندیات

شعرپندیات 

به خیالت نرسد دادن جان آسان است 

یا که بر مردن و این درد عظیم درمان است

از همان لحظه که پا در این سرا بگذاشتی

اجل آماده و در پی، بهر صید جان است

این شنیدم همچو گوسفندی کَنَنْدش پوستش

دادن جان بهر انسان  به مثل اینسان است 

گرهزاران سال نوشی قند و شهد این جهان

موقع دادن جان  حاصل آن حرمان است 

هوش ای اهل خرد دل مده بر عیش جهان

پشت هر عیش جهان بیخبری ،شیطان است 

عقل کُل یعنی محمد گفت که حب دنیا

رأس عصیان و بدان نابودی خوبان است

 فکر فردا  باش و بر بند توشه از بهر سفر

برتری روز قیامت داشتن ایمان است

 لحظه ایی گوش بده درّ گوهر بار علی

 که بفرمود جهان بر مؤمنین زندان است

ای خوش آنکس که رها شد ز سجن با دل خوش

دم رفتن دست پر باشد و لب خندان است

ترک عصیان کن و سرکش مشو در بندگی ات

سبب ذلت و بد بختی تو از آن است

دوستی و عشق به همنوع گر نداری دلت

لایق دوزخی و   جایگهت در آن است

هرچه کاشتی  حاصلش آن است گندم یا که جو 

عمل بد ای (صفا )حاصل آن نیران است